صفحات کاربران اجتماعی این روزها با تبلیغات، عکسها و با متن های عید مبارکی در گیر هستند. اما سوال این جاست که واقعا در افغانستان برای چند نفر روزه، رمضان وعید می تواند معنی و مفهوم داشته باشد؟ یا چند نفر می تواند درست روزه بگیرد وبعد عید را چشن بگیرد و برایش مبارک باشد؟
از درد احمد پیرمرد بگویم که 70 سال دارد و سرپرست 15 نفرعیال می باشد می گوید، هر روز از خانه می برآید اما کاری سراغش را نمی گیرد. او می گوید روزه فقط یک ماه نیست، برای ما هر122 ما روزه است. چون همه روزه با شکم گرسنه و لبان تشنه روز مان شب می شود.
یا از درد پدر موسی که پسرش تاکسی ران بود و در انفجار چهار راهی زنبق در حالی که، هیچ اثری نه از خودش و نه از موترش به جا مانده است هنوز در انتظار اوست. پدر موسی در حالی که در لابلای سخنانش از چشمانش اشک جاریست می گوید، کوشش می کنم بخاطر خانم و فرزندان موسی و همچنین بخاطرمادرش که انها زیاد متاثر نشوند، گریه نکنم باز هم نمی توانم خودم را کنترول کنم.
یا از درد راضیه که یک شبه، راه چندساله را باید بپیماید. راضیه تا با وجود برادرش او دختر کوچک و نازدانه خانواده اش بود. اما بعد ازشهادت برادرش در انفجار دهم جوزا چهار راهی زنبق، اوباید برای مادر پیر، و پدربیمارش به یک دختر بزرگ، قوی وبا تجربه تبدیل گردد. وظایف را
که قبلا حسین برادرش عهد دار بود را انجام بدهد.
